Darren Watson werd geboren in Wanganui, een stad op het Noordereiland van Nieuw-Zeeland. Ze ligt aan de Tasmanzee, aan de monding van de Whanganui. Wellington (Maori: Te Whanganui-a-Tara of Pōneke) is de hoofdstad van Nieuw-Zeeland. Watson is zanger, songwriter en gitarist. Zijn eerste muzikale ervaring was het spelen op drums en trompet, maar hij ging al snel over op gitaar en speelde in bars en clubs tijdens zijn jaren op Hutt Valley High School (1980-1983).

In 1985 richtte hij met mondharmonicaspeler Terry Casey Chicago Smoke Shop op. Hoewel Casey de band in 1987 verliet, ging de band door met het opnemen van twee LP's: ‘So Glad’ (1990) en ‘Fusion at Room Temperature’ (1996). Tussen 1987 en 1990 opende Smoke Shop (de tag “Chicago” werd uiteindelijk verwijderd) voor Robert Cray (tweemaal), Koko Taylor, George Thorogood en The Fabulous Thunderbirds, die tourden in Nieuw-Zeeland.

Watson's eerste soloalbum ‘King Size’ werd in 2002 uitgebracht en werd in 2003 op de N-Z Music Awards als “Best Roots Album” genomineerd. Eind april 2009 won Darren de eerste plaats in de blues afdeling van de prestigieuze International Songwriting Competition in Nashville, met zijn nummer "All Going Wrong", een track uit ‘South Pacific Soul’ (2005). De jury leden waren onder meer Tom Waits, James Cotton, John Mayall en Alligator Records’ president Bruce Iglauer. Watson eindigde in 2010 als derde op het podium voor "Can't Get Enough of You". Watson bracht in november 2010 ‘Saint Hilda's Faithless Boy’ uit op Red Rocks Records.

In februari 2012 trad Darren op op het Australian Blues Music Festival in Goulburn, New South Wales en in mei van hetzelfde jaar, was hij headliner op het Blues on Broadbeach Festival in Queensland.

In augustus 2014 bracht Watson de single "Planet Key" uit, die de Nieuw-Zeelandse premier John Key hekelde. Aangezien het nummer was uitgebracht in de aanloop naar de algemene verkiezingen van 2014, adviseerde de kiescommissie omdat het nummer zou worden gezien als verkiezing beïnvloeding, dat het daarom niet op de Nieuw-Zeelandse tv of radio kon worden afgespeeld én, ook niet kon worden verkocht, tenzij het werd bestempeld als een verkiezingsadvertentie. Watson koos ervoor om het nummer uit de iTunes Store te verwijderen en beweerde dat het advies van de commissie censuur was. John Key merkte op dat het nummer en de bijbehorende videoclip "behoorlijk professioneel gedaan waren, het was anti-ons, maar als een parodie was het oké…". In september, vóór de algemene verkiezingen, vechtten Watson het advies van de kiescommissie voor het Hooggerechtshof van Nieuw-Zeeland aan. Rechter Denis Clifford hield zijn beslissing in bedwang en zei dat de problemen complex waren. Op 2 april, in een historisch vonnis van 76 pagina's, oordeelde rechter Denis Clifford uitvoerig in het voordeel van Watson en Jones. Veelbetekenend was het, dat hij van mening was, dat de interpretatie van de wetgeving door de Kiescommissie "beperkingen zou opleggen aan het recht op vrijheid van meningsuiting van de eisers en Nieuw-Zeelandse burgers meer in het algemeen op een manier die... niet aantoonbaar kan worden gerechtvaardigd in een vrije en democratische samenleving…". De verkiezingscommissie ging onmiddellijk in beroep tegen de uitspraak van rechter Clifford en op 20 oktober 2016 oordeelde het hof van beroep dat beiden (Watson en Jones) "geen enkele politieke partij of gevestigd belang vertegenwoordigden toen ze de video maakten…" en waren "gewoon hun eigen politieke opvattingen aan het uiten…".

Watson’s vijfde soloalbum ‘Introducing Darren Watson’ werd uitgebracht op 7 november 2014. Het album piekte op #26 op de officiële N-Z Top 40 Albumlijst en #6 op de officiële Top 20 N-Z Albumlijst.

TOO MANY MILLIONAIRES (2018)

In november 2017 nam Darren met ingenieur Lee Prebble in de Surgery Studios in Wellington verschillende nummers op voor een nieuw album. De band voor de opnames bestond uit de originele Chicago Smoke Shop-mondharmonicaspeler Terry Casey, Steve Moodie op contrabas, Dayle Jellyman op piano en Delia Shanly op percussie. Op 10 maart 2018 bracht Darren de muziekvideo "National Guy" uit, een nummer van zijn zesde studio album, ‘Too Many Millionaires’ (2018).

Watson schreef zeven van de acht nummers voor het album, de titelsong is van Bill Lake. De opener “Hallelujah (Rich Man's War)” is een rustig country blues nummer, waarin Darren al wat van zijn opgekropte frustraties probeert kwijt te geraken. Ook “National Guy” is een nummer dat zowat door Darren’s gitaar, Terry Casey’s harmonica en Steve Moodie’s wat sobere, bijna onopvallende contrabas gedragen wordt. Ja, ook in Nieuw-Zeeland kennen ze wat van blues! Luister maar naar het warme, sfeervolle en soms verrassende “Mean Me Right Blues” en het stekelige “Pilgrim” waarin de politiekers de bel aangebonden wordt, of Bill Lake titelsong, dat Delia Shanley wat meer podium biedt. Nog meer moois in de lijn van de blues traditie volgt er met “Un-love Me”, het dromerige “That Guy Could Sing!” en als afsluiter, het relaxte “Past Tense”.

Knap hoe Darren Watson op ‘Too Many Millionaires’ heel afgemeten en met de juiste benadering weet, hoe zijn countryblues moet klinken. Als songwriter is het ook een geslaagde uithaal tegen de welgestelde klasse en bedrieglijke politici, zonder zalvend of archaïsch over te komen. Uitstekend akoestische blues!

GETTING SOBER BEFORE THE END OF THE WORLD (2020)

Met het restant van een 12-jarige fles Chivas Regal in de hand bracht Darren Watson in september 2020 al zijn zevende soloalbum ‘Getting Sober for the End of the World’ uit. Het album kwam binnen op # 23 in de N-Z Official Top 40 Album Chart. Het haalde ook # 6 op de officiële Top 20 N-Z Albums Chart.

Het album werd opgenomen, gemixt en geproduceerd door Watson, en bevatte verschillende gastartiesten, waaronder de oude Mavis Staples- bandleider Rick Holmstrom op gitaar op het nummer ”Alison Jane”. De line-up bestond naast Casey, Moodie, Jellyman en Shanly verder uit Craig Denham (accordeon) en The Cold City Horns, of te wel: Jacob Wynne (trompet) & Nolan Plunkett (trombone).

Op de tracklist: 9 songs, 7 originele en 2 covers. Het album opent met de titelsong “Getting Sober for the End of the Word”, waarin al direct de door New Orleans paraderende Cold City Horns o.w.v. hun toegevoegde waarde opvallen en waar, er de vloer met goede voornemens geplaveid wordt. “Self Made” swingt, wat hier al meteen -gezien onverwacht en niet alledaags- opvalt en Matt Hay’s “Love That I Had” is een wiegelied. Met “Another Day” gaat Watson even terug naar de stripped down, oldskool blues en op “Ernie Abbott” zo’n 37 jaar terug in de tijd. Ernie Abbott werd stierf toen hij op het werk een koffer pakte met een bom die tot ontploffing kwam. Deze actie tegen de vakbond in Wellington's Trades Hall, in 1984 met de tragische dood van Abbott, speelt al decennialang in de geest van Darren Watson (hij was toen 18!). Hij voelde zich genoodzaakt het land eraan te herinneren, dat het leven van een eerlijke arbeider werd afgebroken door een terroristische daad. Ondanks talloze onderzoeken heeft de politie altijd moeite gehad om een motief voor het bombardement te achterhalen. Niemand is voor de rechter gebracht voor de moord op Ernie Abbott. Met Rick Holmstrom op gitaar gaat het daarna verder over “Alison Jane”, die op hem zo te horen, behoorlijk indruk maakt. De eerste akkoorden van “One Evil Man” doen me even aan “Spoonful” van Howlin’ Wolf denken en “Broken” is gitaargepluk waar je stil van wordt. Rest er nog de tweede cover, de Robert Johnson song, “Preachin' Blues (Up Jumped the Devil)”, om nog één keer snel de laatste vinger bij af te likken.

Op 17 december 2020 maakte Recorded Music New Zealand bekend dat ‘Getting Sober for the End of the World’ finalist was voor de Te Kaipuoro Taketake Toa prijs als “Best Folk Artist” tijdens de Aotearoa Music Awards 2021.

Vergelijkingen met Ry Cooder en Randy Newman zijn als het over Darren Watson gaat, ondanks zijn soms rebellerende kantjes, niet ongewoon en absoluut terecht. Oldskool blues is door muzikanten als Watson géén Amerikaans unicum meer!

“Comparisons with Ry Cooder and Randy Newman when it comes to Darren Watson, despite his sometimes rebellious side, are not uncommon and absolutely justified. By musicians like Watson, old-school blues is no longer an American unique thing!...“ (ESC – rootstime.be)

Eric Schuurmans

Album track list TOO MANY MILLIONAIRES (2018): 01. Hallelujah (Rich Man's War) – 02. National Guy – 03. Mean Me Right Blues – 04. Pilgrim – 05. Too Many Millionaires [Bill Lake] – 06. Un-love Me – 07. That Guy Could Sing! – 08. Past Tense / Music/Lyrics by: Darren Watson (1-4,6-8), w/ or as [noted: 5] © 2016 - Produced by: Darren Watson | Album credits: Darren Watson: guitar, resonator guitar / Steve Moodie: double bass / Terry Casey: harmonica / Delia Shanly: bass drum, percussion / Dayle Raymond Jellyman: piano

Album track list GETTING SOBER BEFORE THE END OF THE WORLD (2020): 01. Getting Sober for the End of the Word – 02. Self Made – 03. Love That I Had [Matt Hay] – 04. Another Day – 05. Ernie Abbott – 06. Alison Jane, feat. Rick Holmstrom (guitar) – 07. One Evil Man – 08. Broken – 09. Preachin' Blues (Up Jumped the Devil) [Robert Johnson] / Music/Lyrics by: Darren Watson, w/ or as [noted: 3,9] © 2020 - Produced by: Darren Watson | Album credits: Darren Watson: guitar, vocs, percussion, bass guitar, organ / Delia Shanly: drums, percussion / Steve Moodie: double bass / Terry Casey: harmonica - Dayle Jellyman: piano / Craig Denham: accordion / Rick Holmstrom: e- guitar (9) / The Cold City Horns: Jacob Wynne: trumpet & Nolan Plunkett: trombone

Discography DARREN WATSON: 7-Getting Sober Before the End of the World [2020] | 6-Too Many Millionaires [2018] | | 5-Introducing Darren Watson [2014] | Planet Key (single) [2014] 4-Saint Hilda’s Faithless Boy [2010] | 3-South Pacific Soul [2005] | 2-King Size [2002] | 1-Overnight Sensations [1998] || Fusion at Room Temperature, by Smoke Shop [1996] | So Glad, by Smoke Shop [1990] | Chicago Smoke Shop, by Chicago Smoke Shop [1989] |